پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در مباني فقهي اسلام يكي از موارد ناظر بر گستره حق والدين بر تربيت كودك ، ولايت پدر و جد پدري بر تأديب كودك و ميزان مجاز اين تأديب در فقه است. در ساير موارد نيز اين محدوديت ها در حقيقت ناشي از تزاحم حق والدين بر تربيت كودك با برخي حقوق جسماني و معنوي كودك مانند حق تماميت جسماني،حق آزادي انديشه و عقيده، حق داشتن حريم خصوصي، حق آموزش و... است، كه مي‌توان محدوديت‌هايي براي اعمال حق والدين بر تربيت ايجاد كند. بنابر اين مي‌توان گستره تربيت كودك توسط والدين را بنابر مؤلفه‌هاي فقهي آن به موارد الزامي كه در واقع در ارتباط با احكام وجوب، حرمت و موارد غير الزامي يا به تعبيري ترجيحي كه ناظر بر احكام استحباب يا كراهت و يا از سنخ اصل اباحه و صحت را شامل مي‌شوند، در نظر گرفت. اين نوشتار گستره تربيت كودك توسط والدين را در فقه اماميه با روش توصيفي- تحليلي بررسي كرده است. اگرچه حق والدين بر تربيت كودك از حقوق به رسميت شناخته شده در فقه اماميه و نظام حقوقي ايران است. اما گسترۀ اعمال اين حق نيز مانند بسياري از حقوق انساني مطلق نيست و محدوديتهايي فقهي و قانوني بر آن وارد مي‌شود، اين محدوديت ها به دو دسته محدوديت هاي ناشي از تزاحم حقوق جسماني مانند تبيه بدني و محدوديت هاي ناشي از تزاحم حقوق معنوي از قبيل حق كودك بر حريم خصوصي و حق كودك بر داشتن آزادي بيان و عقيده تقسسيم شده است. مهمترين اصل در تربيت كودكان اصل مصلحت محوري است اين اصل تمامي اقدامات وفعاليت هاي والدين وكساني را كه با تربيت كودكان سروكار دارند جهت مي‌دهد. كليدواژه: