پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

افسردگي، عدم انگيزه و احساس پوچي كه در سال‌هاي اخير بسياري از انسان‌ها را، چه در غرب و چه در شرق و چه حتي در ايران خودمان، مبتلا و درگير ساخته، حاصل كمرنگ شدن معنويت راستين در وجود آنان است. درمان مطمئن و بي‌عارضه‌ي اين بيماري را جز در متون ديني و معنويت برآمده از آموزه‌هاي متكي بر وحي نمي‌توان يافت. معصومين عليهم السلام به عنوان بهترين ارائه دهنده‌ي معنويت كامل و بي‌نقص، بهترين توصيه‌ها و اشارات را براي بشريت در اين زمينه داشته‌اند كه در هر عصر و برهه‌اي قابل استفاده است. پيرامون معناداري زندگي به عنوان يك مقوله‌ي انساني در سه بعد بينشي، گرايشي و كنشي مي‌توان بحث كرد و تاثير بعد بينشي – يعني مبداشناسي، راهنما شناسي و فرجام شناسي – را بر ساير ابعاد سنجيد. نگارنده با استفاده از روش اجتهاد ديني در موضوعات روان‌شناسي، بندگي را به عنوان گرايش و احساس آرامش، رضايت، پويايي و اميد و شرم از خداوند را به عنوان كنش يا همان جلوه‌هاي معناداري زندگي از كلام اميرالمومنين استخراج نموده؛ سپس به بررسي نقش مبداشناسي، راهنماشناسي و فرجام شناسي در ايجاد و تقويت آن‌ها پرداخته است. سخنان ارزشمند اميرمومنان علي عليه السلام در متون روايي به ويژه نهج البلاغه از منابع اصلي مورد پژوهش در اين نوشتار به شمار مي‌آيند.