پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

شهيد، يعني انساني كه در راه آرمان‌هاي معنوي كشته مي‌شود و جان خود را كه سرمايه‌ي اصلي هر انساني است براي هدف و مقصدي الهي صرف مي‌كند و خداي متعال هم در پاسخ به اين ايثار و گذشت بزرگ، حضور و ياد و فكر او را در ملّتش تداوم مي‌بخشد و آرمان او زنده مي‌ماند. اين، خاصيت كشته شدن در راه خداست. كساني كه در راه خدا كشته مي‌شوند، زنده‌اند. جسم آنها زنده نيست؛ اما وجود حقيقي آنها زنده است. استشهاد و انتحار هردو به معناي از جان خود گذشتن است. اين دو، عمليات استشهادي و انتحاري شباهت و تفاوتهايي با يكديگر دارند. اما آنچه مهم است شيوه به كار گيري اين دو عمليات و نيز هدف به كارگيري آن است . يكي از فرقه هايي كه از انتحار براي رسيدن به اهداف خود استفاده مي‌كنند، سلفيه جهادي است. سلفيه جهادي يك جرياني است كه در بستر عقايد وهابيت رشد كرده است. اين گروه با بكارگيري جهاد به دنبال بازگشت به عظمت اسلام هستند. اينان براي سياسي نشان دادن كار و فعاليت خود ناگزيرند براي مخالفان خود به خصوص شيعيان، حكم ارتداد و كفر صادر كنند. و همچنين تنها خودرا جريان اسلامي ميدانند. اهميت پرداختن به اين موضوع از اين جهت است كه اينان اسلام را به شيوه‌اي خشن و متحجر و دور از آداب انساني به دنيا معرفي مي‌كنند. آن‌ها به همين دليل براي رسيدن به اهداف خود كه يكي از آنها تشكيل حكومت اسلامي است راه جهاد با كفار را پيش گرفتهاند. از اينرو مهمترين ابزاري كه از آن استفاده ميكنند، ترور و عملياتهاي انتحاري است. اين عمليات در ظاهر شبيه به عمليات استشهادي اماميه است. هدف اين موضوع بررسي جايگاه استشهاد و انتحار در اماميه و سلفيه است. پژوهش حاضر با روش توصيفي، تحليلي به مهمترين دلايل مطرح شده جريانهاي سلفيه در مشروعيت عمليات انتحاري ميپردازد و از سويي ديگر به دنبال مشروعيت بخشيدن به عمليات استشهادي اماميه است.