پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

از منظر دين مبين اسلام، عبادت يكي از عوامل موثر در تربيت است و تمام شعبه‌هاي تربيت از عبادت سرچشمه مي‌گيرد. هر يك از جلوه‌هاي عبادت چه به معناي عام و چه به معناي خاص كه شامل فرائض ديني مي‌شود، به نحوي در تقويت ايمان به خدا، توحيد و معاد موثر هستند. در تحقيق حاضر سعي بر اين بوده، تا به اين سوال پاسخ داده شود كه آثار تربيتي عبادت از منظر قرآن و صحيفه سجاديه چيست؟ اين پژوهش با هدف شناسايي آثار تربيتي عبادت در دو بعد فردي و اجتماعي، با استفاده از آيات و صحيفه سجاديه در سه فصل گردآوري شده است. روش اين تحقيق نقلي، وحياني و شيوه تجزيه و تحليل اطلاعات در آن توصيفي-تحليلي و روش جمع‌آوري اطلاعات به شيوه اسنادي و كتابخانه‌اي مي‌باشد. از مهمترين نتايج آن مي‌توان به اين نكات اشاره نمود كه در مكتب اسلام فرد به وسيله دعا و نيايش به تعليم و تربيت و تزكيه نفس مي‌پردازد و ثمره تربيتي عبادت به صورت ملكات فاضله اخلاقي در انسان تجلي مي‌يابد. در واقع توجه و اهميت به دعا و نيايش عامل خودسازي و انسان‌سازي است، اعتقادات ديني را محكم مي‌كند و سبب آرامش و رشد و تعالي فرد مي‌شود و ترك آن موجب از دست دادن زمينه ايمني و سلامت و سعادت فرد و جامعه خواهد شد. انسان مؤمن و متعهد در سايه بندگي و عبوديت خدا و تاسي از ائمه معصومين عليهم السلام تربيت يافته و به سوي كمال و قرب الهي تعالي مي‌يابد.