پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده: حفظ محيط زيست، رابطه اي مستقيم با حيات انسان دارد. حفاظت از محيط زيست يعني استفاده بهينه از امكانات و موهبت الهي . سالم نگه داشتن محيط زيست يعني رعايت حق زمين، هوا، آب، خاك، دريا، صحرا، كوه و دشت، گياهان، حيوانات و ساير موجودات و عرصه‌هاي زيست محيطي كه با حيات فرد و جامعه پيوند دارند. با توجه به اهميت حفظ وحراست محيط‌زيست، اين پايان‌نامه برآن است كه به بررسي احكام جرايم سبز در فقه اماميّه و حقوق كيفري در ايران به شيوه توصيفي و تحليلي بپردازد. رعايت مسائل محيط‌زيستي تنها يك موضوع انساني صرف محسوب نمي‌شود بلكه يك تكليف شرعي و ديني نيز هست كه تخطي از آن نافرماني آشكار در برابر دستورات خالق هستي و گناه محسوب مي‌شود. در نزد اماميه، مسئوليت انسان نسبت به محيط زيست را مي‌توان در قول و فعل معصومان و فقيهان متقدم و متأخر مشاهده كرد. تخريب يا اتلاف يا آلوده سازي محيط زيست بنا به ادله فقهي زيادي همچون آيه‌هاي قرآن، روايت‌ها، قاعده اتلاف، قاعده لاضرر، تعزير، دليل عقل، و ... منفي بوده و انسان موظف به حفظ محيط زيست و تامين سلامت آن است. قانون اساسي، حفاظت محيط زيست را كه نسل امروز و نسل هاي بعد بايد در آن حيات اجتماعي روبه رشدي داشته باشند، وظيفه عمومي مي داند، و قانونگذار با تكيه بر مباني نظري مورد قبول خود فعل يا ترك فعل را ممنوع مي داند و براي آن ضمانت اجرايي كيفري وضع ميكند و مجرمين را مشمول مجازات و يا محكوم به حبس مي كند.