پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

والدگري يا فرزندپروري گونه اي از ارتباط والد- فرزندي است كه عاملي موثر در شكل گيري رفتارهاي دروني و بيروني فرزندان مي باشد و شامل باورها، روش ها و رفتارهايي مي باشد كه فرزندان به طور كاملا غير مستقيم از والدين خود آموخته و تحت تاثير آن قرار گرفته اند. در واقع پايه و اساس فرزند پروري، تلاش هاي والدين در همه جوانب زندگي بر روي شخصيت خود است. بي گمان بهترين روشهاي تربيتي كه مبتني بر شناخت حقيقت انسان و همه نيازهاي روحي و رواني اوست، راه وحي است. قرآن مجيد كه خود يك كتاب تربيتي است و همه آيات آن به طور مستقيم و غير مستقيم در مقام تربيت انسان مي باشد، در ضمن بيان آيات تربيتي به ويژه در قصص و سرگذشت انبياء الهي عليهم السلام اشاراتي به بحث والدگري دارد. در اين نوشتار با استفاده از آموزه هاي دين مبين اسلام والدگري از آيات و روايات استخراج گرديد و انواع سبك هاي فرزند پروروي از نگاه روانشناسان و اسلام تبين شد و انواع والدگري با توجه به بخشي از منابع ديني بيان گرديد. در ادامه بازبيني مجموعه اي از ارزشهاي قرآني كه راهكارهاي رشد و تربيت جهت اصلاح فرزندان از زبان كلام وحي در قالب داستانهايي از الگوهاي قرآني است ذكرگرديد. در پايان هم به شيوه هاي والدگري مبتني بر ارزشهاي قرآني شامل؛ موعظه، انذار و تبشير، تشويق و تنبيه، استدلال و احتجاج، تكريم و احترام، عفو و گذشت، مشورت و موارد ديگر اشاره گرديد.