پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

قسم، حلف و يمين كه برابر آن‌ها «سوگند» مي‌باشد به معناي شاهد گرفتن خداوند متعال براي اخبار به حق به نفع خود و به زبان ديگري است و بايد مطابق قرار دادگاه بالفظ جلاله «مالله، بالله، تالله» يا ديگر اسماء مخصوص خداوند متعال به ساير زبان‌ها ادا گردد و در صورت نياز به تغليظ دادگاه، كميت اداي آن را از حيث زمان، مكان، الفاظ تعيين مي‌نمايد و فرقي بين مسلمان و غير مسلمان در اداي آن به نام خداوند متعال وجود ندارد و همچنين درخواست و اتيان سوگند از كسي پذيرفته مي‌شود كه عاقل، بالغ، رشيد، قاصد و مختار بوده و عمل يا موضوع منتسب به او باشد. سوگند دليل قضايي خاص است اگر سندي براي اثبات دعوا وجود نداشته باشد، مدعي مي‌تواند طبق نظر قاضي از سوگند براي اثبات دعواي خود استفاده كند،در واقع بر اساس مباني فقهي، كسي كه عليه شخص ديگري دعوايي دارد، بايد بينه‌اي براي اثبات ادعاي خود بياورد كه معمولاً به شكل سند يا شاهد است.اما با سوگند ادعا قطعي ‌مي شود و دعوا فيصله ‌ميابد و مدعي نمي‌تواند متعاقب فيصله يافتن دعوي از طريق سوگند، مجدداً طرح دعوي نمايد ويا شهادت شهود بخواهد. لذا در اين نوشتار در حد توان نويسنده سعي شده است اين مقوله از ديدگاه فقهاي اماميه سنجيده شود.