پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

اعتقاد به وجود حضرت مهدي أاز نسل حضرت زهرا «سلام الله عليها» كه جهان را پر از عدل و داد ميكند ازباورهاي حياتي مسلمان هااست كه در سخنان گهربار نبي اكرم, و امامان معصوم عليهم السلام بارها مورد تاكيد قرار گرفته است. از آنجا كه شرايط سياسي حاكم بر جامعه اسلامي پس از رحلت رسول اكرم, وسلم به گونه اي رقم خورد كه امامان شيعه غالبا از سوي حاكمان ظالم با محدوديت هاي شديدي مواجه شدند. در اين ميان، فشارها و محدوديت هاي زمان امام حسن عسكري عليه السلام، از ديگرپيشوايان بيشتر بود؛ زيرا ايشان بايد زمينه را براي امامت فرزندش و آمادگي مردم براي ورود به عصر غيبت را فراهم مي‌كردند. لذا فشار زمامداران وقت شدت بيشتري گرفت امام عليه السلام را در منطقه اي نظامي به حصر خانگي درآوردند. وگسستگي كه در ارتباط بين امام و شيعيان پس از شهادت اي زشان و غيبت فرزندش امام دوازدهم حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف اين پرسش و شبهه را براي مخالفان شيعه پديد آورده است كه اماميكه غائب و دور از دسترس است، وجود و عدمش يكسان بوده و هيچ تأثيري در عرصه تعاملات اجتماعي و زندگي مردم نخواهد داشت. متكلمان شيعه از گذشته دور تا كنون هركدام متناسب با شرايط زمان خود به شبهات مطرح شده درباره امام حي غائب پاسخ داده و آثار علمي زيادي در اين زمينه ازخود بجاي گذاشته اند؛ و براي اثبات ضرورت وجود امام مهدي أ از براهين عقلي ونقلي متعددي بهره جسته اند. اما موضوع امام حي درنزد متكلمين اهل سنت، جايگاهي رفيع وبلند شيعي را ندارد. آنان امامت را فعل الهي و استمرار نبوت نمي دانند لذامبحث امامت را جزمباحث فقهي و مسئله فرعي قراردادند .اما با اين وجود ميان آنان كساني هستند كه به ضرورت امامت معتقدند. در اين پژوهش، كه به روش تحليلي انجام شده است، ديدگاه برخي از متكلمان اسلامي در باب ضرورت وجود امام حي مورد بررسي قرار گرفته است.