پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده رساله پيشرو امامت منصوص امام علي(عليه السلام) و تعاملات ايشان با خلفا را مورد بررسي قرار داده و به بررسي تعدادي از شبهات وارد بر اين مسائل پرداخته است، امامت در بينش اسلامي جايگاهي بس بالا و والا دارد، در حديث نبوي مشهور آمده است كه اگر كسي امام زمان خود را نشناسد و از دنيا برود به مرگ جاهلي مرده است. به گواهي قرآن كريم، روز قيامت انسانها را با پيشوايانشان فرا مي خوانند. بر اساس آيات و روايات و نيز حكم روشن عقل در باب ضرورت امامت، عموم مسلمانان امامت را يكي از واجبات اسلامي دانسته اند؛ عده اي وجوب امامت را عقلي و عده‌اي ديگر نقلي قلمداد كرده اند. برخي وجوب امامت را كلامي (وجوب علي الله) و برخي ديگر فقهي (وجوب الناس) دانستند. امامت در اصطلاح كلامي دو معناي عام و خاص دارد. معناي عام امامت هم پيامبران الهي را شامل مي‌شود و هم جانشينان آنان را، اما معناي خاص امامت به جانشينان پيامبران اختصاص دارد كه هرگاه با قرينه‌اي همراه نباشد مقصود، جانشين پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) است. وجوب امامت از طريق براهين عقلي، نقلي و قرآني اثبات مي شود. روش اين پايان نامه توصيفي تحليلي است، در اين پژوهش به بررسي منصوص بودن امامت امام علي (عليه السلام) وعلت همكاري امام علي با خلفاي سه گانه و چگونگي همكاري با ايشان و بررسي تعدادي شبهه و پاسخ به آنها پرداخته شده است ونتايج حاصله از اين پزوهش آنكه: امامت امام علي (عليه السلام) منصوص و منصوب از جانب خداوند است و شكي در آن نيست و اما اين كه امام(عليه السلام) در برابر خفا سكوت كردند و به همكاري با ايشان پرداختند نه به اين خاطر بود كه در منصوص بودن امامت خود شك داشتند، يا اينكه امامت را حق خود نمي دانستند بلكه به اين خاطر بود كه نميخواستند بين مسلمانان اختلاف ايجاد شود و يا جامعه اسلامي دچار هرج و مرج شود، پس به اين خاطر سكوت كرده و حتي به همكاري با خلفا پرداختند و به اين دليل به ايشان ياري رساندند ،در فصل آخر كه به بيان تعدادي شبهه و پاسخ به آنها پرداختيم به اين نتيجه رسيديم كه افرادي كه اين شبهات را مطرح ميكنند يا واقعا نميدانند و اين شبهات را از سر كم لطفي بيان مي‌كند يا از سر لجاجت و خصمي كه دارند چون اين شبهات بي اساس و پاسخ به آنها توضيح واضحات است.