پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده امروزه كه موسيقي با فرهنگ و روحيه مردم ارتباطي تنگاتنگ يافته و عرصه هاي گوناگوني از زندگي انسان را تحت تأثير خود قرار داده است، ضرورت تدوين مفهوم و حدود آن بيش از پيش احساس مي شود. از طرفي اكنون كه فقها در دوره هاي مختلف به نسبت آن را مورد كنكاش قرار داده اند، مطالعه آراء آن بزرگان و آشنايي با مباني فقه اماميه در زمينه ي حكم غناء اجتناب ناپذير است. پژوهش حاضر با هدف بررسي ابعاد مختلف ادله غناء، با روش نقلي تحليلي به موضوع بررسي حكم غناء و موارد استثناي آن در فقه اماميه پرداخته است. در اين تحقيق بعد از تبيين مفهوم و ماهيت غناء، ادله دلالت كننده بر حرمت غناء در فقه اماميه و مستثنئات آن مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد كه آيات و روايات و اجماع مدركي بر حرمت غناء دلالت دارند. حداء و غناء در مراثي امام حسين (عليه السلام) از موضوع غناء خارج هستند. نغمه هاي مادرانه براي كودكان و نواهاي بناها و محافل سرود نيز اگر عنوان غناي محرم بر آن ها صدق نكرد هيچ دليلي بر حرمت و مستثناء بودن آن ها وجود ندارد.در مورد غناء در قرائت قرآن نيز اگر به صورت صوت لهوي و مطرب باشد دليلي بر استثناء آن نداريم. غناء در عروسي، اعياد و مجالس شادي هم با شرايط خاصي مثل صوت و آواز لهوي و مطرب نباشد، عدم دخول مردان بر زنان و... از حرمت غناء مستثني شده است. كليدواژه ‌ها: غنا- موسيقي- طرب - مستثنيات- فقه اماميه