پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده قران كريم سراسر معجزات الهي در علوم مختلف از جمله بلاغت است. خداوند براي هدايت و راهنمايي انسان و رسيدن او به تكاملات معنوي، همواره از فصيح ترين اسلوب ها كه معناي عميقي در حد فهم همه‌ي تلاوت كنندگان و مخاطبين اين كتاب مقدس دارد، را بيان كرده است. استفهام نيز يكي از شاخه‌هاي علوم معاني و پركاربردترين اسلوب‌ها در كلام خداوند است. استفهام در آيات الهي همواره در معناي حقيقي خود استفاده نشده است، بلكه در بسياري از آيات به معاني مجازي آن استفاده شده است كه در فهم كلام الهي تاثير بسزايي دارد. استفهام مجازي برداشتي است كه هر كدام از مفسران از اين كلمات داشتند. به همين دليل لازم شده است تا اين تحقيق پاسخگو به اين سوال باشد كه تاثير معنايي استفها‌م‌هاي مجازي در جزء سي‌ام قرآن از نظر مجمع البيان و مفاتيح الغيب چگونه است؟ يافته ها حاكي از آن است كه اشتراكات معنايي در اين دو تفسير بيشتر از اختلافات آنان است. به گونه اي كه هر دو مفسر در آيات سوره‌هاي جزء سي ام به انكار، تقرير، توبيخ، تعظيم، تذكر، تاكيد، نفي و ... با يكديگر اشتراك داشتند و اختلافات آنان در سوره ي نباء، نازعات، مطففين، بروج، تكوير، غاشيه، تين و بلد بود و اختصاصات تنها در آيه ي 5 سوره ي طارق بوده كه تنها طبرسي اين مورد را جزء اختصاصات بيان كرده است. اين پايان نامه بر اساس روش تحقيق توصيفي- تحليلي نگاشته شده است.