پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

اثبات حقانيت مذهب تشيع در گرو اثبات امامت بلافصل اميرالمؤمنين علي عليه السلام است. در مبحث امامت خاصه يعني مباحث مربوط به مصداق شناسي امامت و شناخت جانشين حقيقي پيامبرصلي الله علي عليه وآله با استدلالهاي عقلي و به كمك آيات و روايات اثبات مي شود كه تنها شخصيتي كه بعد از پيامبر اسلام براي تصدي مقام امامت شايسته است حضرت علي عليه السلام مي باشد . و به اين ترتيب حقانيت مذهب تشيع به روشني نمايان مي گردد. ابن تيميه كه اين مطلب را به خوبي درك كرده است تمام توان خود را به كار برده تا حضرت علي عليه السلام را از جايگاه حقيقي خود دور سازد و مانع درك مسلمانان از شناخت حقيقي گردد. او براي رسيدن به خواسته خود به هر نحوي كه توانسته هم بر دلايل عقلي وهم به آياتي كه در شأن حضرت علي عليه السلام نازل شده و همچنين احاديثي كه از جانب پيامبر در مورد شخصيت الهي ايشان روايت گرديده ، اشكالاتي را وارد كرده است. پژوهش حاضر با روش توصيفي تحليلي ضمن بيان مهمترين اشكالات ابن تيميه بر دلايل و شواهد امامت امام علي عليه السلام به نقد و بررسي آنها با توجه به ديد گاه مير حامد حسين و با تكيه بر كتاب عبقات الانوار پرداخته است. نتايج نشان ميدهد كه اشكالات ابن تيميه واهي بوده و هيچكدام پايه واساس درستي ندارند .