پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده زمينه و هدف: باروري پس ازمرگ به روشي از باروري مصنوعي گفته مي شود كه با استفاده از گامت فرد متوفي صورت مي گيرد. اين نوع باروري مباحث و چالش هاي فقهي بسياري را برانگيخته است. اين مباحث هم شامل مشروعيت و حكم تكليفي باروري پس از مرگ و هم شامل احكام و اثار حكم وضعي ان مي شود. اين پژوهش سعي دارد با استفاده از نصوص و ادله اجتهادي و ادله فقاهتي ، به بررسي فقهي استدلالي انتقال نطفه متوفي به رحم زوجه وي بپردازد.. مواد و روش‌ها: اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي – تحليلي به مطالعه فقهي درخصوص باروري پسامرگ، ادله دستيابي به حكم و آثار آن مي پردازد.. يافته‌ها: هر يك از فقها رويكرد متفاوتي به باروري پسامرگ ميان زوجين دارند. در خصوص حكم تكليفي ان ، برخي ان را مطلقا جايز و برخي ان را مطلقا حرام دانسته اند و گروه سوم قائل به تفصيل تا انقضاء عده شده اند. و در خصوص حكم وضعي ، در مورد برخي اثار و احكام مربوطه ،كه با تغير زمان باروري ، تغيير مي كنند، مانند ميراث حمل ( به علت شرط وجود وارث قبل از فوت مورث) ، برخي قائل به عدم توروث و برخي احتياطاا قائل به مصالحه بين وراث شده اند.. ملاحظات اخلاقي: در تمامي مراحل نگارش اين پژوهش، اصول اخلاقي پژوهش به ويژه رعايت اصالت متن، صداقت رعايت شده است. نتيجه‌گيري: از نظر نگارنده، دلايل فقهي موافقان و مخالفان باروري پس از مرگ ، در اثبات نظريه جواز يا عدم جواز ، در اين نوع باروري، قاصر هستندو لذا پس از عدم جريان استصحاب به واسطه عدم اتحاد قضيه متيقنه و مشكوكه ، سراغ اصل برائت رفته و قائل به جواز انتقال نطفه متوفي به رحم زوجه ميشويم.. كلمات كليدي: نطفه – ميت – انتقال نطفه – حكم تكليفي – حكم وضعي