پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

بيان مسئله: اجتماعات اقشار مختلف شهروندان، در مكان ها و فضاهايي صورت مي گيرند كه به طور كلي فضاهاي جمعي ناميده مي شوند. شهرنشيني ترجمۀ نياز انسان به زندگي اجتماعي است. اين نياز در انواع رفتار، به طرق و اشكال گوناگون، با توجه به زمان هاي مختلف خود را نشان داده است. در دورۀ آل بويه شهر از قشرهاي مختلفي تشكيل شده بود كه هركدام از اين گروه ها اجتماعات خاص خود را داشتند و زير سايۀ مداراي اميران آ لبويه با ديگر مذاهب، و آزادانديشي نسبي، اين اجتماعات را در فضاهاي متفاوت يا مشترك برگزار مي كردند. هدف پژوهش: اين تحقيق با هدف بررسي فضاهاي جمعي شهر شيراز در دوران آل بويه و نحوۀ تأثير آن بر كالبد شهر انجام شده است. همچنين با اين فرض كه فضاي موجود از تسامح اميران آل بويه با ديگر اديان و اقوام باعث پويايي حيات جمعي و مكان هاي شهري شده بود، نقش اقشار مختلف در توليد فضاي جمعي بررسي مي شود. روش پژوهش: روش تحقيق در اين پژوهش، روش تفسيرِ تاريخي است. سپس با رويكرد تحليلي، مكان هاي شهري و محل استقرار آنها در شهر، معاصر با دورۀ آ لبويه بررسي مي شوند. در اين روند ابتدا تعاريف مكان هاي شهري و فضاهاي اجتماعي جمع بندي خواهند شد و سپس با استفاده از اين تعاريف و مستندات برداش تشده از منابع دست اول، تحقيق در مورد فضاهاي جمعي شهر در دورۀ آل بويه انجام مي گيرد. نتيجه گيري: اين بررسي نشان مي دهد كه در دوره آل بويه – ضمن اينكه تحولي در معماري و سبك آن به وجود آمد شهرها، كاخ ها و بناهاي بسياري ساخته شده اند كه در آن روزگار در نوع خود كم نظير بوده اند. حتي برخي از آن آثار نيز كه تاكنون همچنان بجا مانده اند، گوياي عظمت نقش آنان در اين حوزه ها است.