پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در دنياي وانفساي كنوني كه بشر در كشاكش بحران هاي ساخته دست خويش گرفتار است، هيچ چيز جز معنويت راه گشاي او نيست.در دنياي پرتلاطم زندگي، انسان وقتي خسته و مانده از آمال و آرزوهاي خويش و نيز بيماري هاي لاعلاجي كه خود به آن دامن زده است، در پي آرامش و كاهش دردهاي جسمي راه به جايي نمي يابد، فقط ياري گرفتن از ايمان و باورهاي مذهبي و تكيه بر آفريدگار، تنها راه باقي مانده براي نجات از نگراني است. باور قدرت خداوند و نيايش او و سرنهادن به خواست و اراده الهي است كه در تسكين دردها به انسان توان تحمل مي دهد.قدرت نيايش و دعا نشانه آزاد شدن انرژي و خلاصي روح است. همان طور كه با تكنيك هاي علمي انرژي اتمي را آزاد مي كنند، با استفاده از قدرت دعا و از طريق شگردهاي علمي مي توان انرژي معنوي را آزاد كرد.آمارها نشانگر اين موضوع است كه اختلالات رواني و خودكشي در بين زنان و مردان ديندار بسيار پايين تر از مردم غير ديندار است.بنابراين كسي به مذهب اعتقاد دارد، داراي يك تكيه گاه رواني است و در برخورد با مشكلات احساس تنهايي نمي كند. اما كسي كه فاقد اين اعتقاد و ايمان است، حتي اگر داراي انواع و اقسام نعمت ها باشد. در خود احساس نوعي خلاء مي كند، درست مانند افراد مرفهي كه دست به خودكشي مي زنند.