پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

محرم و برپايي عزاداري امام حسين ‌از شعائر ‌‌‌دين اسلام است كه مسلمانان به ويژه شيعيان به شكل‌هاي مختلف آن را برپا مي‌دارند، اما در طول زمان برخي از مصاديق اين شعائر دچار انحرافاتي شده است. نگارنده در اين تحقيق با توجه به كتاب‌هاي فقهي مربوطه و روايات و مقالات نگاشته شده در اين زمينه به روش توصيفي به موضوع شعائر حسيني از نگاه فقهي پرداخته است. از تحقيق انجام شده اين نتيجه حاصل شد كه مصاديق شعائر حسيني به دو دسته تقسيم مي‌شود، يكسري از آنها حكم جواز، بلكه استحباب بر آنها وارد شده است؛ مثل گريه بر امام حسين و پوشيدن لباس مشكي و تعزيه‌خواني، ولي سينه زدن و زنجير زدن به شرطي كه در حد ضرر به بدن نباشد، اما دستۀ دوم جزو شعائر حسيني به شمار نمي‌آيند و بدعت در دين است، لذ‌ا از نظر فقهي ‌‌‌حرام است مانند رقص و سماع و حمل علم و نخل و قمه‌زني.شعائر، فقه، قمه زدن، گريه كردن، زنجير ‌‌‌زدن و سينه ز‌‌دن، رقص و سماع. نوشتار حاضر تحقيقي است كه به دور از نگاه‌هاي احساسي تلاش كرده است تا شعائر حسيني را از نگاه قواعد فقهي و ديدگاه‌هاي فقهاء مورد بررسي قرار دهد، لذا تحقيق حاضر مشتمل بر سه فصل است و آن عبارتند از: كليات و مفاهيم، و در فصل دوم مصاديق شعائر حسيني از نگاه فقه اماميه را بيان مي‌دارد؛ و فصل سوم به حكم فقهي و ادلۀ آن مي‌پردازد.