پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چگونگي ارتباط خداوند با انسان از مهمترين مسائل در اديان آسماني است .اين ارتباط خاص خداوند با انسان وحي است كه در لغت به معناي سخن پنهاني با اشاره سريع آمده است و مفسران قرآن و دانشمندان علوم قرآني هركدام تعريف‌هاي متفاوتي از معناي اصطلاحي وحي دارند كه مهمترين آنها اين است كه وحي عبارت از ارتباط خاص معنوي براي پيامبران است كه از راه غيب ،پيام الهي را دريافت مي كنند. پس اسلام و يهوديت هدف از وحي به پيامبران را ابلاغ شريعت الهي از جانب خداوند توسط بندگان برگزيده به بشر معرفي مي‌كنند .با اين تفاوت كه درآيين يهود مخاطب وحي تنها قوم بني اسرائيل است و هدف از آن تشكيل جامعه توحيدي مبتني بر التزام بر احكام و تكاليف الهي در سرزمين مقدس است و در اسلام ،هدف، ارتقاي وجودي انسان تا رسيدن به مقام بندگي و تجلي اوصاف الهي در اوست. امادر مسيحيت به خاطر تلقي انسان از وحي ، مفهوم، شيوه و اهداف متمايزي مطرح مي‌شود. در اين تلقي وحي از مفهوم خاص خود خارج شده و به تجسم كلمه الله در هيأت انسان تغيير مفهوم داده است كه هدف ازآن كشف كامل اوصاف الهي با حضور خداوند در ميان بندگان و رها ساختن آنان از بين شريعت و تكليف و تطهير آنان از گناه ذاتي است. در طول تاريخ ارتباط با ماوراء طبيعت در ميان افراد و اقوام گوناگون ظهور و بروز متفاوت داشته است، بعضي فيلسوفان غربي به دليل ناديده گرفتن بُعد روحاني انسان آن را انكار كرده و عده‌اي آن را پذيرفته و به آن اعتراف كرده اند. دلايل عقلي و آيات و روايات بسياري مي توانند ما را در استدلال در نياز به وحي ياري رسانند و متكلمان و فلاسفه با دلايل عقلي ناب و هم چنين معجزات و اخبار و رواياتي كه از پيشينيان به صورت تواتر به ما رسيده و قرائن و نشانه هاي شخصيت پيامبران دلايل خوبي براي تحقق وحي هستند.