پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

محبّت، يكي از نيازهاي رواني انسان است كه اسلام آن را مهم¬ترين عامل شكل¬گيري و پيشرفت جوامع انساني مي-داند. اين نياز طبيعي، اگر در دل¬ها حبس نشده و ابراز گردد، مي‌تواند منشأ تكامل و تعالي انسان گرديده، زندگي شيريني را براي او به ارمغان آورد. اما جاي آن در زندگي بشر امروزي، بسيار خالي است و همين امر باعث از هم‌گسيختگي روح‌ها و به وجود آمدن مشكلات بسياري مي‌شود كه ابعاد زندگي بشر را در بر¬مي‌گيرد. رساله¬ي حاضر به بررسي ديدگاه اسلام نسبت به راههاي ارتقاي محبّت در خانواده مي¬پردازد. روش انجام پژوهش، توصيفي – تحليلي است. به منظور گردآوري داده¬هاي لازم براي دستيابي به اهداف پژوهش، از طريق جستجوي كتابخانه¬اي قرآن كريم و متون حديثي موجود و مرتبط با موضوع پژوهش، با استفاده از فرم¬هاي فيش¬برداري از منابع، اطلاعات گردآوري شده، با شيوه¬ي كيفي، تحليل شده است. نتايج اين پژوهش بيانگر آن است كه عواملي چون: برقراري روابط مؤثر كلامي و غيركلامي بين افراد خانواده از جمله: ابراز محبّت كلامي و غير كلامي صحيح بين زوجين به شيوه¬هاي مختلف بصري، قلبي، زباني و عملي در تحكيم پيوند همسران؛ رعايت ادب و احترام متقابل بين والدين و فرزندان و بين همسران؛ ابراز محبّت رفتاري و گفتاري والدين به فرزندان در حدّ اعتدال و رعايت عدالت بين آنان؛ رعايت حقوق متقابل خواهران و برادران نسبت به يكديگر، تأثير صميميت ميان والدين در محبّت بين فرزندان، گرايش خانواده¬ها به معنويت و پرورش عشق به اهل¬بيت عليهم السلام در خانواده و الگوگيري از آنان و... از جمله راه¬هاي نهادينه¬شدن محبّت در خانواده و از موجبات ارتقاي محبّت در خانواده¬اند كه در آموزه¬هاي اسلامي بر آن¬ها تأكيد شده است. از طرفي، نبود محبّت در خانواده نيز باعث بروز افسردگي، اضطراب و فردگرايي شده، با كاهش روحيه مهرورزي، فرهنگ عذرخواهي و تشكر در خانواده رنگ¬باخته، خشونت و كينه-ورزي جاي آن را مي¬گيرد. لذا از راهكارهاي مقابله با آن: محوريّت دين با تكيه بر آموزه¬هاي انسان¬ساز قرآن و دروني¬سازي پايبندي به ارزش¬هاي اسلامي و ارائه تفسيري از آموزه¬هاي اسلامي در زمينه¬ي مهارت¬هاي محبّت در زندگي و... است كه ثمراتي چون آرامش و امنيت، رشد و شكوفايي، تعالي شخصيت¬ها و توانمندي¬ها و درنهايت، ارتقاي محبّت بين افراد خانواده را به همراه دارد.