پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده اين نوشتار با روش كتابخانه اي و به صورت توصيف و تحليل محتوا انجام شده است. مسأله امامت و جانشيني رسول خدا(صلي الله عليه و آله) از صدر اسلام به عنوان يكي از مسائل اختلافي در كلام اسلامي به شمار رفته است و مذاهب اسلامي،هم در شيوه نصب و هم شرايط امام و رهبر جامعه اسلامي اختلاف نظر داشته اند. اماميه،امامت را منصبي الهي و تابع نصّ مي داند.در حاليكه گروه هاي اهل سنت قائل به نصب الهي امام نيستند.نصوص امامت در قرآن كريم،آياتي هستند كه مسأله امامت اميرالمؤمنين و ائمه اطهار(عليهم السلام) را بيان مي كنند.از جمله آيه ولايت،آيه اطاعت،آيات تبليغ،آيه اكمال دين و.... نصوص روايي امامت همان اقوال رسول خدا(صلي الله عليه و آله) در اعلام خلافت و جانشيني حضرت امير(عليه السلام) هستند كه مهمترين آنها حديث الدّار (وزارت)،حديث منزلت و حديث غدير است. منظور از نصوص فعلي امامت، فعل و عمل رسول خدا(صلي الله عليه و آله) در طول 23 سال با حضرت علي(عليه السلام) است كه همگي دلالت بر امامت و جانشيني ايشان دارند مانند جريان مباهله،جريان سدّالابواب،ماجراي جنگ خيبر و استخلاف ايشان در جنگ تبوك. اهداف و عملكرد وهابيت به تأسّي از ابن تيميه همواره انكار و تضعيف اين نصوص در راستاي اهداف و سياست هاي دول استعماري بوده است.چرا كه وجود رهبري الهي در امت اسلام عامل شكل گيري تمدن اسلامي است.تمدني كه نابود كننده جريان سلطه و استعمار مستكبرين عالم است.