پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

مربيگري به عنوان يكي از ابزارهاي كليدي در توسعه فردي و سازماني، نقش حياتي ايفا مي‌كند و مي‌تواند به عنوان راهنما و حمايت‌كننده عمل كند. با اين حال، اين فرآيند مي‌تواند با چالش‌ها و مشكلات اخلاقي مواجه شود كه ممكن است تأثيرات منفي بر روابط مربي و مراجع داشته باشد و از اثربخشي آن بكاهد. آسيب‌هاي اخلاقي به مشكلات و چالش‌هاي اخلاقي اشاره دارد كه مي‌تواند در فرآيند مربيگري بروز كند و بر كيفيت و اثربخشي آن تأثير منفي بگذارد. اين آسيب‌ها مي‌توانند به كاهش اعتماد، كيفيت تعاملات و در نهايت اثربخشي مربيگري منجر شوند. ايجاد احساس نااميدي، كاهش اعتماد به نفس و ايجاد تنش و نارضايتي در ميان مراجعان از جمله پيامدهاي اين آسيب‌ها هستند. مربيگري به افراد كمك مي‌كند تا عملكرد و بهره‌وري خود را بهبود بخشند و با ارائه بازخوردهاي سازنده و تعيين راهكارهاي عملي، مربيان مي‌توانند نقاط ضعف و قوت مراجعان را شناسايي كرده و به آنان كمك كنند تا راهبردهاي موثرتري براي رسيدن به اهداف خود اتخاذ كنند. اين امر به ويژه در محيط‌هاي كاري پيچيده و پويايي كه نياز به توانايي در مديريت تغييرات و سازگاري با شرايط جديد دارند، اهميت زيادي دارد. مربيگري به ايجاد توازن و هماهنگي بين جنبه‌هاي مختلف زندگي نيز كمك مي‌كند و بهبود كيفيت زندگي را به دنبال دارد. موفقيت در مربيگري تنها در گرو مهارت‌هاي فني و تخصصي مربيان نيست؛ بلكه رعايت اصول اخلاقي نيز اهميت دارد. اين پژوهش با بهره‌گيري از مباني ديني و اخلاقي، به شناسايي و تحليل آسيب‌هاي اخلاقي در سه ساحت شناختي، عاطفي و رفتاري مي‌پردازد و راهكارهايي براي برون‌رفت از اين مشكلات ارائه مي‌دهد. به دليل گستردگي مباحث، در اين پايان‌نامه به طور ويژه به ساحت آسيب‌هاي رفتاري پرداخته خواهد شد. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه با تربيت اخلاقي كوچ‌ها، اجراي مقررات و استانداردهاي كوچينگ، بازخورد و نظارت مداوم، حمايت رواني و عاطفي، و تشويق به گزارش‌دهي رفتارهاي غير اخلاقي، مي‌توان به ايجاد محيطي سالم‌تر و مؤثرتر در فرآيند مربيگري دست يافت.