پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

امامت در لغت به معناي جايگاه و مقام پيشوايي و رهبري است كه شخصي در اين جايگاه قرار گرفته و مردم را رهبري و هدايت ميكند. ريشه اي ترين بخش در مسئله امامت "انتصابي و الهي" بودن آن است. شيعيان معتقد به انتصابي بودن آن هستند. و با ادله عقلي و تقلي ديدگاه خود را اثبات كرده و به شبهات وارده پاسخ داده اند. نوشتار پيش رو ادله نقلي الهي بودن نصب امام را مورد تجزيه و تحليل قرار داده و به شبهات وهابيت به اين موضوع پرداخته است. اماميه معتقد است امامت پيمان الهي است و خداوند اين مقام را به بندگاه برگزيده اش عطا كرده است. آنان امامت را عامل كامل شدن دين و تداوم هدايت بشر پس از پيامبر (ص) دانسته اند. اماميه براي امام ويژگيهايي چون عصمت و افضليت در همه فضايل انساني در نظر گرفته اند. آنان بر اين باور هستند كه امام بايد بر اساس بيان صريح و روشن از سوي خداوند انتخاب شود. و امام علي (ع) و امامان ديگر پس از ايشان همينطور انتخاب شده اند. و برترين افراد از جهت فضايل انسان در عصر خودشان بوده اند. رهبري سياسي جامعه اسلامي، اقامه و اجراي حدود الهي، پاسداري و حراست از دين و مرجعيت ديني و اموري از اين قبيل را از اهداف و فلسفه امامت برشمرده اند.