پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در اتخاذ عملكرد سياسي حسنين (عليه السلام) مقتضيات زمان و مكان نقش به سزايي داشته و دين، سياست، عقل، مصلحت از عوامل ترسيم كننده عملكرد سياسي آنان مي باشد. اوضاع سياسي امام حسن با زمان امام حسين كاملا متفاوت بود. از امام حسين تقاضاي بيعت كردند ولي از امام حسن بيعت نمي خواستند. ومردم كوفه آمادگي لازم را براي دعوت امام داشتند واين يعني اتمام حجت از ناحيه مردم كوفه، اما براي امام حسن اوضاع بر عكس بود و هيچگونه آمادگي وجود نداشت. و ديگر اينكه حكومت هم در مقام عمل فاسد بود ومعاويه هنوز دست به كار نشده است تا ماهيتش آشكار گردد وتحت عنوان امر به معروف و نهي از منكر زمينه براي قيام موجود شود، ولي در زمان امام حسين صد در صد اينچنين بود. وامام حسن به دليل اوضاع نامساعد داخلي و خيانت اطرافيان خود جنگ را بر خلاف مصالح امت اسلامي وحفظ موجوديت اسلام تشخيص داده و آن را مغاير با عقلانيت و مصلحت دانستند، لذا صلح نمودند. مهمترين بخش دوران سياسي امام حسين جانشيني يزيد بود كه از اين طريق قيامش را بر عليه حكومت بني اميه از روي عقلانيت و مصلحت براي حفظ دين آغاز نمودند. وعملكرد انها بر اساس شرايط دوستان و دشمنان و دعوت و امر به معروف و نهي از منكر بوده است و در نتيجه عملكرد سياسي هر دو بزرگوار با درنظر گرفتن مصلحت با هدف حفظ دين بوده كه دراصل دو رويه با يك رسالت است. به گونه اي كه قانون مهم «صلح بهنگام و نهضت بموقع» به توسعه جمعيت شيعه درقلمرو گسترده جهان اسلام انجاميد. كليدواژه ها: عملكرد، معرفت، سياست،حسنين (عليهماالسلام)