پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

قصّه، يكي از شيوه هاي پيام رساني قرآن است كه به دليل بعد هنري و احساسي عميق تر و همزاد پنداري كه بين شخصيت هاي داستان و مخاطب ايجاد مي كند تأثيرگزاري بسيار زيادي دارد. از بين قصّه هاي قرآن، آن هايي كه حيوانات در آن نقش ايفا مي كنند جذابيّت خاصّي به ويژه براي سنين كودك و نوجوان دارند. امّا از آن جا كه در ساختار اين قصص، صنعت‌هاي بلاغي، همچون ريسماني ظريف، معاني عميق اين داستان‌ها را به صورت كوتاه، مقطوع و سربسته به هم تنيده، درك زواياي پنهان آن‌ها را نيازمند بسط و توسعه كرده كه اين مهم، جز با بكارگيري دانش بلاغت صورت نمي‌پذيرد. لذا محقّق بر آن شد تا آيات توصيف كننده قصّه‌هايي كه حيوانات به نحوي در آن نقش داشته‌اند را به روش توصيفي- تحليلي بررسي و «تحليل بلاغي» نمايد. آيات مورد بحث كه بالغ بر هفتاد مورد بودند بر اساس بخش‌هاي اصلي دانش بلاغت در سه دسته كلي معاني، بيان و بديع جاي داده شدند. از تحليل معاني، تحليل بياني و تحليل بديعيات آيات مذكور، اين نتيجه به دست آمد كه اين كتاب مقدّس، از طرفي با اعجازي وصف ناشدني، معاني عميق و گسترده‌اي از حقيقت قصّه‌ها را در كلامي مختصر و بليغ گنجانيده و از طرفي ديگر به بُعد زيباشناسي كلام توجه ويژه‌اي داشته است. به عبارت ديگر اين كه قصّه هاي قرآني بيش از پيش نيازمند نگاهي موشكافانه و تحليل گر براي بسط و توسعه مفاهيم از طريق تحليل كلمات، عبارات و جملات هستند مسأله اي كه مخاطبان دنياي امروز به شدّت به آن نيازمند هستند.