پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

موعظه و اندرز از روشهاي تربيتي قرآن است كه خداوند جهت رستگاري انسانها بدان سفارش كرده است. خلقت آسمانها و زمين، حيات و ممات موجودات و انسان و حوادث تكميلي در دنيا همگي موعظهاي روشن براي انسان است. قرآن و انبياء و سخنانشان و ائمه و سنتشان همگي موعظهاي براي بيداري انسان و زنده كردن قلب است. هر كس در هر مقامي كه باشد محتاج شنيدن موعظه و نصيحت است، زيرا اگر نسبت به آنچه ميشنود دانا باشد آن موعظه برايش تذكر يعني يادآوري است، چون انسان فراموشكار است و هميشه محتاج به يادآوري است؛ و اگر جاهل باشد، اندرز برايش دانش و كسب معرفت است. از اينجاست كه جايگاه موعظه اهميت خود را پيدا ميكند. در رابطه با بحث موعظه تلاشهاي علمي متعددي انجام شده است، اما نگارنده در اين تحقيق سعي كرده از اين زاويه به بحث نگاه كند كه موعظه چه جايگاهي دارد، و نه اينكه صرفاً به مفاد موعظه بپردازد. جايگاهشناسي يك بحث قبل از ورود به آن از اهميت برخوردار است. نگارنده تلاش كرده ضمن محور قرار دادن قرآن و نهجالبلاغه، از ديدگاههاي مرحوم طباطبايي و آيتالله جوادي آملي نيز بهره بگيرد. ديدگاه اين دو انديشمند كه از عالمان شيعه محسوب ميشوند در مطالعات تفسيري حائز اهميت است. امروزه كه مشغوليتها توجه انسان را از ذكر الله دور كرده است، موعظه جايگاه بيشتري مييابد و نوشدارويي براي قلب خفته قلمداد ميشود.