پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

تسبيح به معناي منزه دانستن خداوند از هر نوع عيب و نقص مي باشد. تمام موجودات موظفند كه خداوند را با زبان وجود خود چه تكويني و چه تشريعي تسبيح كنند. در بين مخلوقات خداوند، انسان از وظايف بيشتري برخوردار است؛ چراكه هدف از خلقت انسان، عبادت خداوند مي‌باشد. با توجه به ضرورتي كه براي تسبيح انسان ديده شده تا او را به خدا نزديك‌تر كند و انسان‌ها در كنار يكديگر جامعه‌ي توحيدي تشكيل دهند، و در آخرت به مقامات والايي برسد، اين مجموعه گرداوري شده است. در اين پژوهش كه روش توصيفي- تحليلي را دنبال كرده، در ابتدا به معناي لغوي و اصطلاحي «تسبيح» و «آثار» پرداخته است. به دنبال آن واژگان مرتبط با تسبيح، از جمله ذكر، حمد، تهليل و تكبير بيان شده اند. بعد از آن، حقيقت تسبيح در انسان، حيوانات، جمادات، گياهان و فرشتگان بيان شده است. در دو فصل بعد به آثار تسبيح در زندگي فردي و اجتماعي در بعد اعتقادي، اخلاقي و رفتاري و در فصل آخر به آثار تسبيح بر آخرت انسان پرداخته شده است. آثار فردي تسبيح در بعد اعتقادي شامل تعميق باور، عدم انتساب شرور به خداوند و نفي شرك نسبت به اوست. در بعد اخلاقي مي توان به رفع افسردگي و صبر و نجات از گرفتاري اشاره كرد. در بعد رفتاري بهآثر تسبيح بر آرامش و انفاق پرداخته شده است. آثار اجتماعي تسبيح خداوند بر انسان در بعد اعتقادي، تغيير بينش افراد جامعه و نفي شرارت هاي موجود در جامعه بيان شده اند. در بعد اخلاقي به متواضع شدن افراد و عفو و گذشت كردن، به عنوان آثار اشاره شده است. آثار تسبيح در اجتماع در بعد رفتاري، شامل دور شدن افراد جامعه از گناه و ايجاد آرامش روحي رواني در جامعه مي باشد. در فصل آخر به آثار اخروي كه بالا رفتن درجات بهشتي، غفران الهي و نجات از آثار اخروي شقاوت است، پرداخته شده است. در نهايت به اين نتيجه مي توان رسيد كه تسبيح و ياد خداوند باعث سعادت در دنيا و آخرت انسان مي باشد.