دین، برنامه زندگی انسان برای عبور از دنیا و حرکت به ابدیت است. این برنامه که در
کتب آسمانی و سخنان پیامبران آمده، باید توسط یک اسلا مشناس به درستی تبیین گردد.
تبیین صحیح گزار ههای دین، مستلزم تسلط بر آن است و این تسلط جز از راه تحقیق حاصل
نم یشود.
امیر المؤمنین علی هالسلام فرمود: «الحقیقةُمحوُ المَوهُوم مَعَ صَحوِ المعلوم » ؛ حقیقت، از بین
بردن توهمات و شفاف سازی آگاه یهاست.
یک تحقیق مفید و کاربردی، وقتی سامان می یابد که نیاز، مشکل یا مسأله ای در میان
باشد. برای ارتقای حوز ههای علمیه، علاوه بر ایجاد شور و وجد معنوی در مخاطبین،
م یبایست با حفظ وضعیت موجود در جهت توسعه علمی و کاربردی کردن مباحث گام
برداشت و لازم است که حوزه ب ه دنبال بهبود کیفیت و ایجاد تأثیر عمیق و پایدار باشد.
از آن جایی که دانایی محوری به تنهایی تحول آفرین نیست، به استناد «العلمُیرشدُک و
العملُ یبلغ بک الغایة » آن چه م یتواند وضعیت موجود را به سوی وضعیت مطلوب حرکت
دهد، «مهارتمحوری » است که عنصر اصلی «تحولآفرینی » قرار گرفته است؛ یعنی
برای حرکت به سمت وضعیت مطلوب، باید اهداف آموزشی، تحقیقاتی و فرهنگی، از محور
«نگرشیو دانشی » ارتقا یافته و به محو «مهارتی» برسند و در محور نگرشی و دانشی، اهداف
از سطح «فهمحافظ های » ارتقا یافته و به سطح «فهمکاربردی » تعالی پیدا کند و د ر محور
مهارتی و رفتاری، اهداف از سطح «توانایی» به سطح «مهارتدر اجرا » برسند.
چنین حوز های، مهارت محور است و تلاش اساتید و شاگردان برای تولید اطلاعات لازم برای
به کارگیری در عمل است. این طلاب در مواجهه با مردم، از بی سواد گرفته تا متخصصین
رشت ههای علمی و تجربی، م یتوانند به سؤال «نظراسلام در مورد... چیست؟ » پاسخ بگویند و
در برابر درخواس تهای منطقی چنین نظری، استدلال کنند و نسبت به نقد و شبهات وارده به
این نظر، دفاع علمی کنند.
